Οι μεταλλάξεις ενός Σοσιαλιστικού Κόμματος

Το ΠαΣοΚ παρουσίασε στην 36 χρονη ζωή του, δύο ισχυρές μεταλλάξεις σε κρίσιμες χρονικές στιγμές.
Η πρώτη ήταν το 1989-1990, την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά και την γελοιοποίηση του αρχηγού του με την Μιμή.
Τότε το κόμμα του και οι ψηφοφόροι του, έδειξαν την πρώτη μεγάλη αλλαγή που είχε υποστεί στην διάρκεια της 8χρονης εξουσία του το κόμμα.
Εμφανίσθηκε πλήρως αστικό-συντηριτικό, ανεχόμενο και υποστήρζοντας τα καμώματα του ηγέτη του.
Η δεύτερη -και τελευταία- είναι αυτή που παρουσιάζει τώρα.
Πέρασε από την αστική του φάση στην φασιστική.
Εξοπλίζει και στηρίζει τις δυνάμεις καταστολής που είναι το στήριγμα όλων αυτού του τύπου κομμάτων και συνεργάζεται με φασίστες σαν τον Καρατζαφέρη, ενώ στηρίζεται ολοένα και περισσότερο στον σκληρό του πυρήνα.
Ο λόγος που παρουσιάζει αυτή την -τελευταία- μετάλλαξη του, είναι διότι γνωρίζει ότι αυτή την φορά δεν θα έχει την δημοκρατική νομιμοποίηση από τα πλατιά στρώματα των πλανεμένων-βολεμένων ψηφοφόρων του, και για ένα κόμμα που θέλει οπωσδήποτε να κυβερνήσει, έχοντας απέναντι του την λαϊκή δυσαρέσκεια, η απολυταρχία είναι μονόδρομος.
Πιστεύω όμως ότι αυτός ο μονόδρομος θα είναι σύντομος.
Δεν νομίζω όμως ότι θα καταρρεύσει τόσο από τις λαϊκές αντιδράσεις όσο από την ενδογενή ανικανότητα του.
Όταν ένας μηχανισμός έχει στηθεί επί χρόνια στην βάση της εξυπηρέτησης της ιδιοτέλειας του κόμματος, δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε κρίσεις.
Αυτό έχει φανεί σε απλές κρίσεις -φωτιές, χιόνια, Οτσαλάν, Ιμια- πόσο μάλλον τώρα.!!