Εκλογές, δημοψηφισμα ή επανάσταση ;

Ας χρησιμοποιήσουμε την άτοπο απαγωγή.

 1)Εκλογές το ΠαΣοΚ θα προσπαθήσει -αν του είναι δυνατόν- να μην κάνει ΠΟΤΕ. Ο λογος προφανής. Οποτε και να τις κάνει θα τις χάσει και θα γίνει αυτό που δεν έγινε το 2007.Δηλαδή θα γίνει κόμμα-απόκομμα.Και σαν τέτοιο βέβαια θα χάσει ακόμα και τους κομματοκύωνες του.

 2)Δημοψήφισμα. Δεν βλέπω να εξυπηρετούσε καθόλου τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της συμμορίας (συγγνώμη της κυβέρνησης ήθελα να πω).Αν η απόρριψη της θέσης ΠαΣοΚ (που είναι το πιθανότερο όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις) συνδεθεί με εκλογές θα έχουμε την προηγούμενη περίπτωση (1). Αν απλά έχει την απόρριψη των θεσεων του, τι θα κάνει το ΠαΣοΚ, θα αθετήσει τα yes man προς τους δανειστές;Απίθανο. Αρα αυτό το σεναριο δεν το συζητάμε.

3)Τώρα η επανασταση δεν ειναι επιλογή της κυβέρνησης. Αν προκύψει το μόνο που μπορεί να κάνουν (συνήθως πάντα προλαβαινουν) είναι να την κοπανησουν από την χώρα και μερικές δεκάδες χρόνια αργότερα κάποιοι απόγονοι τους να έρθουν να διεκδικήσουν την ακίνητη περιουσία των κλεφτών μπαμπάδων τους.

Οι μεταλλάξεις ενός Σοσιαλιστικού Κόμματος

Το ΠαΣοΚ παρουσίασε στην 36 χρονη ζωή του, δύο ισχυρές μεταλλάξεις σε κρίσιμες χρονικές στιγμές.
Η πρώτη ήταν το 1989-1990, την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά και την γελοιοποίηση του αρχηγού του με την Μιμή.
Τότε το κόμμα του και οι ψηφοφόροι του, έδειξαν την πρώτη μεγάλη αλλαγή που είχε υποστεί στην διάρκεια της 8χρονης εξουσία του το κόμμα.
Εμφανίσθηκε πλήρως αστικό-συντηριτικό, ανεχόμενο και υποστήρζοντας τα καμώματα του ηγέτη του.
Η δεύτερη -και τελευταία- είναι αυτή που παρουσιάζει τώρα.
Πέρασε από την αστική του φάση στην φασιστική.
Εξοπλίζει και στηρίζει τις δυνάμεις καταστολής που είναι το στήριγμα όλων αυτού του τύπου κομμάτων και συνεργάζεται με φασίστες σαν τον Καρατζαφέρη, ενώ στηρίζεται ολοένα και περισσότερο στον σκληρό του πυρήνα.
Ο λόγος που παρουσιάζει αυτή την -τελευταία- μετάλλαξη του, είναι διότι γνωρίζει ότι αυτή την φορά δεν θα έχει την δημοκρατική νομιμοποίηση από τα πλατιά στρώματα των πλανεμένων-βολεμένων ψηφοφόρων του, και για ένα κόμμα που θέλει οπωσδήποτε να κυβερνήσει, έχοντας απέναντι του την λαϊκή δυσαρέσκεια, η απολυταρχία είναι μονόδρομος.
Πιστεύω όμως ότι αυτός ο μονόδρομος θα είναι σύντομος.
Δεν νομίζω όμως ότι θα καταρρεύσει τόσο από τις λαϊκές αντιδράσεις όσο από την ενδογενή ανικανότητα του.
Όταν ένας μηχανισμός έχει στηθεί επί χρόνια στην βάση της εξυπηρέτησης της ιδιοτέλειας του κόμματος, δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε κρίσεις.
Αυτό έχει φανεί σε απλές κρίσεις -φωτιές, χιόνια, Οτσαλάν, Ιμια- πόσο μάλλον τώρα.!!